Prologue: „People go. Passion remains.”

Prolog: "Ludzie odchodzą, pasja zostaje."

~*~

Bo człowiek bez pasji nudzi swoją duszę.

_____________________________

          Czarna, ciemna noc spowiła przedmieścia Mullingar. Niebo zdobiły miliony gwiazd, a ulice latarnie. Czarny asfalt miał za chwilę stać się gorący i naznaczony wieloma śladami opon, pozostałymi po ostrym hamowaniu. W tle słychać było okrzyki tłumu, pomieszane z warkotem silników. Zawodnicy ustawili się już na starcie. Każdy chciał wygrać, by móc szczycić się chwałą i dość pokaźną sumą pieniędzy. Wszystkie okna pozasuwane zostały roletami, a furtki zamknięte na klucz. Każdy wiedział, nawet policja, wiedział co tutaj się dzieje, ale nikt nie miał odwagi zareagować. Mieszkańcy woleli znosić te wieczory, niż kilku kryminalistów, którzy cudem uniknęli więzienia i są na warunkowym zwolnieniu.

          Nielegalne wyścigi, czyli coś, na co przychodzi większość osób, mieszkających w Mullingar i okolicach. Niektórzy z ciekawości, inni dla sensacji, a pozostali z pasji. Zamiłowania do wszystkiego, co miało skrzynię biegów i konie mechaniczne, a najlepiej, żeby wyciągało ponad dwieście kilometrów na godzinę. Żadne z tych ludzi nie przychodziło tutaj tylko po to, żeby popatrzeć na kilku szczeniaków w kaskach, ścigających się na drogich zabawkach od nieodpowiedzialnych rodziców. To było całe ich życie. Zresztą, większość rodzicieli nie wiedziała, że ich pociechy mogą być jednymi z najszybszych w mieście. W ogóle nawet nie dopuszczają do siebie takiej myśli. A jednak … Jak to ktoś mądry powiedział – „nie oceniaj książki po okładce”.

          Czwórka najlepszych. Trzech chłopaków i ona sama pośród nich. Madeleine Davies. Szatynka o piwnych oczach. Wysoka, szczupła, zgrabna, wysportowana. Na co dzień była taka sama, jak podczas „tych” nocy. Chamska, zuchwała i wredna dla wszystkiego, co żyje. Nienawidziła swojej macochy i ojca za to, że jej prawdziwa mama ją opuściła, chociaż w cale tego nie chciała. Cała wina spadła właśnie na nich. Oczywiście, nie mówiła im o swojej pasji, bo i tak by nie zrozumieli. Nienawidzili motoryzacji. Nic, więc dziwnego, że wolała to zostawić dla siebie i swoich przyjaciół.

         Jej rozmyślania przerwała bezwładnie spadająca na ziemię flaga. Dodała gazu, a kiedy tylko materiał dotknął asfaltu, puściła wszystkie hamulce. Od razu wyszła na prowadzenie. Zaczęło się to, co kocha najbardziej – szybka, niebezpieczna jazda. Zwalniała,  gładko wchodziła w każdy zakręt i od razu przyspieszała. Dobrze wiedziała, co ma robić. Znała ten odcinek na pamięć. Od cholernego początku do samego, pieprzonego końca. Wstała, jadąc przez wyboistą część. Musi panować nad maszyną, bo przy takiej prędkości to będzie dla niej definitywny koniec. Najprawdopodobniej zginęłaby na miejscu. Weszła w ostatni zakręt i właśnie wtedy to się stało.

      Błysk jasnych świateł, ryk klaksonu i krzyk za nią. Później jej własny, przerażony pisk, kiedy po raz kolejny wjechała na wyboisty teren. Straciła panowanie, w ostatnim momencie zdążyła złapać za hamulec. Przeleciała przez kierownicę, wpadając prosto w krzaki, które tłukły w jej kask. Zamknęła oczy modląc się w duchu, żeby śmierć była szybka. Po chwili uderza głową w drzewo. Już nic więcej nie pamiętała. Jedynie niesamowicie kojącą ciemność.

Bóg chyba postanowił pozbyć się jej z tego świata.