Chapter Nineteen: “I'll be with you until the end, baby.”

Rozdział Dziewiętnasty: “Będę z tobą do końca, skarbie.”

~*~

            Dwa dni później Madeleine cały czas leżała w łóżku i nie mogła się nigdzie ruszać. Zdawała sobie sprawę, że wygląda jak siedem nieszczęść i niestety nic nie mogła z tym zrobić. Była pewna w stu procentach pewna, iż jej włosy są zupełnie przetłuszczone i niemalże czuła swój zapach. Kiedy przychodził do niej Louis chciała zapaść się pod ziemię. Nie mogła znieść świadomości, że ogląda ją w tak beznadziejnym stanie. Takie uczucia wydawały się dziewczynie dziwne i były dla niej zupełnie nie znane, więc nie wiedziała czy ma mu o nich powiedzieć. Ina po prostu nie chciała, żeby ją wyśmiał, to wszystko. Ugh! Życie jest pojebane.

          

         Usłyszała, jak drzwi do jej pokoju otwierają się, a staną w niech nie kto inny, jak Tomlinson. Zmierzyła go wzrokiem od góry do dołu i mimowolnie uśmiechnęła się widząc, co trzyma w dłoniach. Pokręciła głową na tyle, na ile mogła, obserwując, jak podchodzi do krzesełka, na którym przesiaduje codziennie, od kiedy ona leży w szpitalu. Ten w odpowiedzi tylko poszerzył uśmiech na swojej twarzy i położył na szafce obok pluszowego miśka w kształcie motoru. Kiedy zobaczył, jak chce coś powiedzieć skorzystał z okazji, podniósł się i mocno ją pocałował. Czekał na ten moment od kiedy tylko wstał, więc teraz Madi może już nawet się na niego wydrzeć.

- Miałaś coś mówić. – podrzucił brwiami, podsuwając się do łóżka i chwytając jej dłoń w swoje. Cały czas patrząc na twarz szatynki pocałował dziewczynę w każdy palec po kolei, a na sam koniec przejechał ustami po wszystkich.

- Wariat. – mruknęła pod nosem, cały czas nie mogąc zebrać swoich myśli. Zamknęła na chwilę oczy, odliczając w myślach do dziesięciu, żeby się opanować i z powrotem popatrzyła na chłopaka. – Chce ci się tutaj znów siedzieć? – podniosła jedną brew do góry.

- Z tobą? Zawsze. – przewróciła oczami. Bardzo chciała wierzyć w jego słowa, ale coś jej na to nie pozwalało.

- I tak wiem, że Niall ci każe. – mruknęła, odwracając wzrok. Jego tęczówki jakby ją parzyły. Usłyszała jego ciche westchnienie i szelest, kiedy się podniósł. Poczuła dłonie na twarzy, a chwile potem znajdowała się z nim twarzą w twarz. Poczuła przyjemne dreszcze wzdłuż kręgosłupa.

- Niall jeszcze śpi. Tak samo, jak cała reszta. – powiedział prosto w usta dziewiętnastolatki. Ona, jak w amoku, pokiwała głową, że rozumie. Pokręcił z dezaprobatą głową, składając na jej ustach delikatny pocałunek. – Jak stąd wyjdziesz będziemy musieli porozmawiać. – powiedział i znów chciał zająć swoje miejsce.

            Jednak Madeleine mu na to nie pozwoliła. Chwyciła jego dłoń i pociągnęła z całej siły w dół, dzięki czemu usiadł na białej pościeli. Zaśmiał się pod nosem i położył obok niej, starając nie dotknąć, albo nie pociągnąć żadnej kroplówki. Nie chciał sprawiać jej krzywdy, tylko sprawić żeby czuła się przy nim bezpieczna. Pomógł Madi podnieść się delikatnie do góry tak, żeby oparła się o niego i zaczął jedną dłonią gładzić ją po plecach.

- Wyglądam, jak siedem nieszczęść i do tego śmierdzę, a ty dalej chcesz ze mną przebywać i mnie dotykać. – mruknęła pod nosem, mocniej wtulając się w jego ramię i zamykając oczy.

- Przecież to nie z twojej winy, więc nie widzę problemu. – powiedział, odchylając jej głowę do 

tyłu i całując w czoło.

- Nie będziemy mieć kiedy poważnie porozmawiać, bo zamkną mnie w pudle. – wyszeptała, nie otwierając oczu, tylko mocniej je zaciskając. Usłyszała ciche westchnienie swojego towarzysza, który cały czas mocno ją obejmował.

- Powiedziałem ci już, że nie pozwolę, żeby cię tam wsadzili. – starł kciukiem pojedynczą łzę, która po woli spłynęła po jej policzku. Nie mógł patrzeć na to, jak płacze, bo jemu samemu od razu się na to zbierało.

            Ich chwilę przerwali lekarze, którzy kazali Louis ‘owi natychmiast opuścić łóżko chorej. Nie pomogło nawet tłumaczenie, że Madeleine jest tak wygodniej. Zrezygnowany chłopak podniósł się po woli, żeby niczego nie uszkodzić i od razu usiadł na metalowym krzesełku. Nie wyszedł nawet, kiedy mężczyzna w białym kitlu oznajmił badania. Oczywiście trzy razy pytał się dziewczyny, czy aby na pewno na to pozwala. W końcu jednak zrezygnował i zgodził się na wszystko, czego chcieli.

- Gips powinniśmy ściągnąć do czterech tygodni, ponieważ noga nie była bardzo połamana i nie musieliśmy nastawiać jej operacyjnie. – powiedział, wyciągając z ręki dziewczyny przedostatnią kroplówkę. – To, co ci zostawiłem, to tylko witaminy na wzmocnienie organizmu. Za jakiś tydzień będziesz mogła opuścić szpital. – uśmiechnął się delikatnie, skinął głową i opuścił pomieszczenie.

            Szatynka usiadła na łóżku i uważnie przyjrzała się swojej nodze. Nigdy jeszcze nie miała gipsu, oczywiście nie licząc dwóch razy, kiedy połamała ręce. Spuściła się po woli na podłogę, stając na niej niepewnie. Czuła, że Lou przygląda jej się uważnie, ale ona natychmiast musiała się umyć. Zlokalizowała kule, które znajdowały się w kącie pomieszczenia. Westchnęła ciężko, załamując ręce. Ona w tym stanie do końca życia tam nie zajdzie. Usłyszała śmiech, przez co od razu zmiażdżyła chłopaka spojrzeniem. Ten w odpowiedzi tylko pokręcił głową, podniósł się i szybko podszedł do Madi. Ostrzegł ją, żeby trzymała kroplówkę i nie czekając na nic innego podniósł ją do góry, nie czekając aż cokolwiek odpowie. Usłyszał jej ciche piśnięcie. W szybkim tempie przemieścił się z pokoju do łazienki. Oczywiście lekarze upominali go na korytarzu, ale i tak nie zwracał na nich uwagi. Odstawił ją dopiero, kiedy znaleźli się na miejscu.

- Ubrania. – powiedziała, opierając się dłońmi o wannę.

            Szatyn natychmiast zrozumiał, o co chodzi i już po minucie wrócił  z powrotem, a w rękach trzymał torbę z rzeczami dziewczyny. Ta w podziękowaniu uśmiechnęła się szeroko. Odkręciła kurki i przestawiła strumień wody na prysznic. Umyła się szybko i ubrała, po czym wysuszyła włosy. Kiedy skończyła uśmiechnęła się w kierunku chłopaka. Był tutaj przez cały czas. Przecież spała z nim, a swojego ciała również się nie wstydziła. Popatrzyła na niego, uśmiechając się blado. Kiwnął głową w kierunku kroplówki, którą zdążyła już z powrotem podpiąć, po czym wziął ją na ręce. Po drodze minęli Niall ‘a i resztę chłopaków z zespołu, którzy siedzieli na plastikowych krzesełkach.

- Chyba będę mieć więcej gości. – mruknęła pod nosem, obserwując jak grupka chłopaków podnosi się z siedzeń. Louis pokręcił głową, podchodząc do drzwi i blokując je swoim ciałem. Popatrzyła na niego, podnosząc wysoko jedną brew.

- Umówisz się ze mną na randkę, kiedy tylko wyjdziesz ze szpitala? – zapytał, uśmiechając się szeroko. Madeleine popatrzyła na niego szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami.

- Już ci mówiłam, że wsadzą mnie do pierdla. – obstawała przy swoim. Zauważyła kątem oka, a raczej usłyszała walenie do drzwi, że jej brat z całej siły chce dostać się do środka, jednak blokuje mu to ciało szatyna.

- Z tego co wiem nie musisz siedzieć na dołku, tylko możesz wykupić sobie przepustkę. – podniósł jedną brew do góry, uśmiechając się zadziornie. Madi pokiwała z dezaprobatą głową.

- Możesz wybierać datę i miejsce. – zaśmiała się, rozkładając się na łóżku i kładą ręce pod głową. Tomlinson odsunął się od drzwi, a kilka sekund potem do pokoju wpadł rozwścieczony blondyn.

- Co wy tutaj robicie? – warknął, na zmianę mierząc raz ją, a kolejny jego. Oboje popatrzyli na siebie szeroko uśmiechnięci.

- Nic. – odpowiedzieli równocześnie, wybuchając głośnym śmiechem.