Chapter Eighteen: ” Trust.”

Rozdział Osiemnasty: „Zaufaj.”

~*~

            Do szpitala dojechał w zastraszająco szybkim tempie. Zaparkował motor przed głównym wejściem i prawie biegiem ruszył w kierunku oddziału, gdzie leży Madeleine. Po drodze zdążył zdjąć kask, tym samym odsłaniając rozcięty łuk brwiowy i zakrwawioną twarz. Usłyszał ciche westchnienia zupełnie obcych mu dziewczyn. Uśmiechnął się pod nosem. Widocznie lubią poobijanych BadBoy ‘ów. Pokręciła głową z dezaprobatą, ale jego rozbawienie szybko zniknęło, kiedy zobaczył chodzącego w te i z powrotem Liam ‘a z telefonem w dłoni. Podszedł do niego, odkładając kask na plastikowe krzesełko obok Zayn ‘a, trzymającego głowę między kolanami.

- Co jest? – zapytał przerażony. Przyjaciel nawet na niego nie popatrzył, tylko od razu jego wzrok powędrował w kierunku sali operacyjnej. Nogi pod Louisem się ugięły. Oparł się o ścianę, zsuwając po niej.

            Właśnie wtedy Payne na niego popatrzył Jego oczy powiększyły się do rozmiarów pięciozłotówek. Zaczął dokładnie przyglądać się twarzy przyjaciela i z niedowierzaniem kręcił głową. Wiedział, że jeśli mu na kimś zależy, to jest w stanie zrobić dużo, ale nigdy nie pomyślałby, że dla jakieś dziewczyny aż tak wiele. Kucnął przed nim, podnosząc jego głowę do góry za podbródek.

- Przeżył to? – zapytał Li, kręcąc głową szatyna. Ten w odpowiedzi wzruszył jedynie ramionami. Co prawda, kiedy on sam odchodził z tamtego miejsca to ten kretyn oddychał, ale przecież zostawił go z przyjaciółmi Madeleine, więc nic nie wiadomo.

            Jego rozmyślenia przerwało głośne piszczenie z sali operacyjnej. Głowa Louisa automatycznie powędrowała w tamtym kierunku, a oczy rozszerzyły do nienaturalnych rozmiarów i zaszły łzami. W myślach odliczał czas, przez jaki hałas wypełniał cały hol. Trzydzieści dwie sekundy. Dokładnie na tyle czasu przestało bić serce Madeleine. Zamarł, nie poruszając się w ogóle, tylko cały czas spoglądał w miejsce, gdzie znajduje się teraz Madi. On jej nie może stracić.

~*~

            Poczuła, jak ktoś trzyma ją za dłoń, jednak nie dane jej było nic widzieć. Zdziwiła się, ponieważ nie przebywała już w czarnej nicości. Poznała to po rażącym w oczy przez zamknięte powieki słońcu. Żyje? Zacisnęła mocno dłonie w pięści, całą siłę wkładając w to, żeby otworzyć oczy. Kiedy szatynce się nie udało i tak nie zrezygnowała. Zbyt wiele czekało na nią, żeby od tak po prostu się poddać bez walki. Wzięła głęboki oddech, ponawiając próbę, która tym razem przyniosła oczekiwany efekt. Popatrzyła w kierunku ciężaru, który w dalszym ciągu przygniatał jej dłoń. Uśmiechnęła się do siebie delikatnie widząc jego.

- Ręka mi drętwieje, Louis. – wychrypiała, krzywiąc się kiedy tylko usłyszała swój głos. Reakcja chłopaka była natychmiastowa. Poderwał się na metalowym krzesełku i zaczął rozglądać po pokoju zupełnie nie wiedząc, kto się do niego przed chwilą odezwał. – No już się nie rozglądaj, tylko popatrz w dół. – powiedziała z tą samą chrypką, co wcześniej, a uśmiech, który miała na ustach, powiększył się.

            Nie trzeba było mu powtarzać dwa razy. Niemalże natychmiast schylił się nad nią i złożył namiętny pocałunek na wargach dziewczyny. Odwzajemniła go bez chwili zastanowienia. Chciała się poruszyć, ale uniemożliwiały jej to kroplówki, których miała podpiętą całą masę. Lou na chwilę przerwał pieszczotę i uważnie przyjrzał się bladej, podrapanej twarzy Davies. Pokręcił z niedowierzaniem i dezaprobatą głową, ale nie był w stanie powstrzymać uśmiechu szczęścia. Położył delikatnie dłonie na jej policzkach, po raz kolejny wpijając się w usta szatynki. Cały czas nie mógł uwierzyć w to, że ona naprawdę się obudziła. Tak cholernie bał się przez to, że jego najmniejszy dotyk może sprawić, że obudzi się i znów będzie tak, jak godzinę wcześniej.

- Jesteś nienormalna, nieodpowiedzialna, głupia, pojebana i chora psychicznie. Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie przestraszyłaś. – powiedział, kiedy tylko odsunął się od niej. W odpowiedzi tylko zaśmiała się cicho, rozglądając z uwagą po całym pomieszczeniu.

- Która jest godzina, że jesteś tutaj tylko ty? – zapytała, z powrotem spoglądając na jego twarz. Szatyn wyjął telefon, żeby sprawdzić to o co pytała.

- Wpół do szóstej rano. – mruknął, podnosząc się z siedzenia, na które opadł zaledwie kilka sekund temu. – Idę po lekarza, żeby zbadał ci resztki mózgownicy. – wytłumaczył, czując na sobie pytający wzrok dziewiętnastolatki. Ona natomiast prychnęła cicho pod nosem na ostatnią uwagę.

            Nie musiała długo czekać, a na sali pojawił się siwawy, podstarzały mężczyzna w białym fartuchu. Skinęła mu lekko głową i bez słowa sprzeciwu dała zbadać. Wyjął jej jeden wenflonu, zmierzył ciśnienie i załatwił całą resztę, która musiał wiedzieć, po czym opuścił salę. Zagryzła dolną wargę widząc, jak do drzwi zmierza nie kto inny, jak Niall. Zdziwiła się, że go tutaj widzi. Na jego miejscu już dawno zostawiłaby kogoś takiego, jak ona sama. Blondyn po woli podszedł do krzesełka i usiadł na nim, chowając twarz w dłonie. Nie odzywała się – nie miała najmniejszego zamiaru. Nie chodziło już o to, żeby zrobić upierdliwemu bratu na złość. Po prostu chciała poczekać na jakieś konkretne pytanie z jego strony, ponieważ zupełnie nie wiedziała, co jak mogłaby rozpocząć ich konwersację. W końcu jednak chłopak postanowił się odezwać.

- Martwiłem się, naprawdę. – powiedział, chowając twarz w dłoniach. Zagryzła dolną wargę zupełni nie wiedząc, co mogłaby teraz zrobić. 

- Niall … - zawahała się. – Przepraszam. – powiedziała w końcu. Poczuła, jak do jej oczu napływają łzy. Już nawet swoich odruchów nie rozumie.

            Blondyn popatrzył na nią zdziwiony. Otworzył w niedowierzaniu usta i cały czas obserwował swoją przyrodnią siostrę z szokiem wymalowanym na twarzy. Odczekał chwilę, czy aby na pewno nie zacznie znów z niego kpić, że uwierzył w takie brednie. Jednak, kiedy nic takiego się nie stało, podszedł do niej wolnym krokiem i złożył delikatny pocałunek na czole dziewczyny. Musi teraz zrobić wszystko, żeby ich relacje wyglądały tak, jak powinny. Zawsze chciał mieć młodszą siostrzyczkę, którą mógłby bronić przed całym światem.

- Madeleine. Zgodzę się na twoje wyścigi i wszystko to, co chcesz robić, ale musisz zacząć traktować mnie jak człowieka. – powiedział, uśmiechając się delikatnie i ścierając słoną wodę z jej białych policzków.

- Ale musisz mi dać trochę czasu, bo zmienienie się nawet trochę nie będzie takie proste. – powiedziała, spuszczając wzrok. Nie wiedziała dlaczego, ale wydawało jej się, że wzrok brata parzy ją w twarz. Tak, jakby chciał zobaczyć czy mówi prawdę.

            Ich moment przerwały brawa, które dobiegały z wejścia do sali, w której się znajdowali. Od razu odwrócili się w tamtym kierunku. Madeleine zacisnęła zęby, rozpoznając mężczyznę w mundurze, który sprawił jej wątpliwą przyjemność i postanowił ją odwiedzić. Mierzyła go nienawistnym spojrzeniem, kiedy z szerokim uśmiechem na obleśnej twarzy zajął miejsce przy łóżku. Dobrze wiedziała, co go tak bardzo cieszy. W końcu ją dorwał. To już jest jej koniec. Teraz skończy w pudle na bardzo długo. Popatrzyła na Niall ‘a, a potem na drzwi, wysyłając mu niemą prośbę, żeby opuścił pomieszczenie. Nie chciała, żeby był przy tej rozmowie. Chłopak chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował, pokiwał głową i wyszedł do reszty.

- Co Davies, w końcu wpadłaś. – powiedział tryumfująco policjant. Ten sam, który od kilku lat chce jej udowodnić każdą zbrodnię świata tego. Zmierzyła go wzrokiem, po czym przewróciła oczami.

- Jestem niewinna. – powiedziała, podnosząc brwi wysoko. W odpowiedzi usłyszała głośny śmiech mężczyzny. Nic jednak nie powiedziała, żeby nie pogorszyć swojej sytuacji.

- O tym zdecyduje sąd, do którego trafisz zaraz po wyjściu z tego miejsca. – rozejrzał się dookoła, po czym wstał i skierował się do drzwi. – Nawet kasa braciszka cię nie uratuje. – dodał na odchodne.

            Szatynka zamknęła oczy, odliczając do dziesięciu. Jej dłonie z całej siły zacisnęły się na pościeli. Kiedy to nic nie pomogło zaczęła krzyczeć na cały oddział. Nie przestała nawet wtedy, gdy do pokoju wpadło pięciu lekarzy. Zaczęli ją uspokajać, ale to zupełnie nic nie dawało, a jeszcze bardziej pogarszało sprawę. Dopiero Louis zdołał ją uciszyć. Nie zważając na protesty wszystkich dookoła podszedł do dziewczyny i po prostu ją pocałował. W momencie, kiedy miał pewność, że znów nie zacznie krzyczeć, odsunął się do dziewczyny.

- Co tutaj się stało? – zapytał zdziwiony Niall. Lekarze, mrucząc pod nosem coś o policjantach, opuścili pomieszczenie, zostawiając Madi z blondynem i Tomlinson ‘em.

- Za jakieś kilka tygodni będziesz mnie odwiedzał w więzieniu. – mruknęła pod nosem, nie otwierając oczu.

- Że co? – zapytał głupio Lou. Nic z tego nie rozumiał.

- Ten gościu, to policjant z Mullingar, który usiłuje mnie udupić od dobrych kilku lat. Teraz w końcu jego marzenie się spełni. – chociaż sama wypowiadała te słowa, to i tak jeszcze nie była w stanie w nie uwierzyć.

- Nie pozwolimy im na to. –stwierdził twardo Horan, patrząc prosto w oczy siostry. Dziewczyna w odpowiedzi zaśmiała się bez humoru.

- Niall, on się nie będzie pytał. Jestem pewna, że Mark wystąpi w moim procesie jako świadek.

- Wtedy zginie.

- Nie Lou. Tak w ogóle co ci się stało w twarz?

- Nic, co mogłoby się zainteresować.

- Akurat.

- Słyszałem.

- Ja nadal tutaj jestem.

- I miałeś słyszeć.

- Naprawdę go zabiję z chłopakami, jeśli dalej będzie się w to mieszał.

- No świetnie, nawet najlepsi przyjaciele są przeciwko mnie.

- Są za tobą.

- Poczekajcie chwilę, pójdę po popcorn!

- Zamknij się! – krzyknęli równocześnie, patrząc prosto na niego.

- Madeleine, nie pójdziesz do więzienia. – zapewnił Lou i opuścił pomieszczenie, żeby już się z nią dalej nie kłócić.