Chapter Seventeen: „Keeping the promise to be one of the priorities.”

Rozdział Siedemnasty: “Dotrzymanie obietnicy powinno być jednym z priorytetów.”

~*~

            Obserwowała, jak zapłakana postać kobiety znika w przestrzeni. Powiedziała wszystko to, co już dawno chciało ujrzeć światło dzienne, więc nie powinna żałować. Dlaczego jest inaczej? Położyła się na plecach, podkurczając kolana i zasłaniając twarz dłońmi. Zaczęła piszczeć w czarną przestrzeń, żeby rozładować większość skumulowanych w sobie emocji. Zacisnęła palce na włosach, nie przerywając wcześniejszej czynności, ponieważ po woli zaczęła przynosić oczekiwane efekty. Szczerze żałowała, że nie ma pod ręką czegoś, co mogłaby rozpieprzyć. W końcu dookoła zapanowała cisza sprzed pojawienia się w tym cholernym miejscu mamy Madeleine. Westchnęła ciężko, przekręcając się na bok. Tak bardzo chciała, żeby w końcu dane jej było jakkolwiek działać, bo ta bezczynność zaczyna ją strasznie przytłaczać.

            Nagle poczuła delikatny uścisk na dłoni. Automatycznie podniosła się do siadu, oglądając wspomnianą część ciała. Bardzo się zdziwiła, ponieważ wydawało jej się, że jest tutaj sama. Automatycznie zaczęła kręcić głową na wszystkie możliwe strony, żeby znaleźć jakiś ślad, że jednak ktoś również przebywa właśnie w tej nicości. Jednak ta czynność tylko utwierdziła ją w pierwotnym przekonaniu. Zamknęła oczy, kiedy tylko dotyk przeniósł się na policzek. Gdzieś już go kiedyś czuła, tylko nie może sobie przypomnieć, gdzie. Otworzyła szeroko oczy, gdy wyczuła ślad po bliźnie na wewnętrznej stronie słoni, która ją dotykała. Miała pewność, że to Louis! Natychmiast poderwała się na równe nogi.

- Tomlinson, masz mnie stąd wyciągnąć! – krzyknęła czując, jak łzy znów zaczynają spływać po jej policzkach. Chciała, żeby ją usłyszał i pomógł. Dał ostatnią szansę.

            Dziewczyna po raz kolejny wylądowała na kolanach. Nie miała już siły na nic. Chciała naprawić swoje błędy. Załkała głośno, opierając się na dłoniach, wyciągniętych przed siebie. Nagle wszystko zaczęło przed jej oczami ciemnieć, a w sercu poczuła ogromną pustkę. Tak, jakby straciła wszystko, co dla niej ważne. Czy tak właśnie wygląda śmierć?

~*~

            Usłyszał, jak jedna z maszyn strasznie głośno piszczy, co wybudziło go ze snu. Poruszył się z grymasem na twarzy, ale nie otworzył oczu. Dopiero, kiedy poczuł uściska na ramieniu, a zaraz potem jakaś siła odciągnęła go od dziewczyny, uchylił powieki. Chciał zabić kogoś, kto zabiera go od jego Madeleine. Jednak jego twarz przybrała zdziwienie, kiedy wyciągnęli go z sali siłą; natychmiast. Obrzucił Zayn ‘a zdziwionym spojrzeniem, ale ten w odpowiedzi tylko kiwnął głową w kierunku szyby, za którą przebywała Davies. Od razu skierował twarz w tamtym kierunku. Zobaczył, jak grupka starszych mężczyzn stoi nad bladym ciałem dziewczyny i usiłuje przywrócić ją do życia.

            Kolana natychmiast się pod nim ugięły, jednak zdołał utrzymać równowagę i nie upadł na podłogę. Niestety, łzy i tak pojawiły się na twarzy chłopaka. Bał się o nią. Nie mógł jej teraz stracić, kiedy akurat zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo mu na niej zależy. Jeszcze żadna dziewczyna nigdy nie zdołała owinąć go sobie wokół palca, a wystarczy jedno słowo Madeleine i Louis może zrobić wszystko. Zaklął pod nosem uświadamiając sobie, że mógł się bardziej postarać, żeby wybić jej z głowy ten durny pomysł. Nawet, jeśli musiałby przykuć ją łańcuchami do krzesła i karmić, to powinien to zrobić, ale nie pozwolić na taką głupotę.

            Obiecał sobie, że będzie siedzieć na dupie w szpitalu i czekać, aż dziewczyna się obudzi, ale musiał natychmiast wyjść, bo wściekłość rozsadzała go od środka. Nie odpowiedział na żadne pytanie, z zestawu przyjaciół. Po prostu szybkim krokiem powędrował do windy, a kiedy znalazł się na parterze opuścił budynek, przeszukując swoją listę kontaktów. Musi się na kimś wyładować, a najlepiej żeby była to osoba, przez którą szatynka właśnie walczy o życie.

~ Mam nadzieję, że jeszcze nie opuściłeś Londynu. – powiedział do słuchawki, kiedy tylko David odebrał połączenie. Był w stu procentach pewny, że chłopak zdziwił się widząc, kto do niego dzwoni, ponieważ na początku nie usłyszał nawet głupiego „halo”, tylko zupełną ciszę, przerywaną raz na jakiś czas oddechem rozmówcy.

~ Nie mów, że chcesz iść razem z nami obić pysk Daniells ‘owi. – usłyszał w odpowiedzi. Odchrząknął, wsiadając do taksówki i podając adres podstarzałemu mężczyźnie, który od razu ruszył z miejsca.

~ Jak już pewnie zdążyłeś zauważyć Madeleine nie jest dla mnie obojętna. Zakochałem się w niej i nie pozwolę, żeby jakiś sukinsyn traktował ją w ten sposób. – powiedział pewny, dostając reprymendę od taksówkarza za słownictwo. Nie zwrócił jednak na to zupełnie uwagi, ignorując siwego mężczyznę.

~ Będziemy po ciebie z chłopakami za jakąś godzinę. Czekaj u siebie w domu. – chciał podać im adres, ale stwierdził że to bezsensowne, ponieważ i tak pewnie usłyszeli, jak mówi go taksówkarzowi, który tak swoją drogą właśnie zaparkował pod bramą.

            Zapłacił mu, od razu opuszczając pojazd i idąc w kierunku drzwi wejściowych. Musi natychmiast iść się umyć, bo (o zgrozo!) zaczyna czuć sam siebie. Nie zabierając ze sobą żadnych ubrań wszedł do łazienki, od razu zdejmując wszystkie ubrania, które wylądowały bezwarunkowo w koszu na pranie. Odkręcił kurki, a woda zaczęła spływać orzeźwiającym strumieniem po jego umięśnionym ciele. Zdecydowanie nie powinien rezygnować z prysznica.

            Chłopaki pojawili się przed jego bramą dokładnie o umówionej godzinie. Wyszedł do nich, dzierżąc w dłoniach czarny kask. Otworzył garaż, a kiedy był już w środku jego wzrok od razu powędrował w kierunku całkiem nowego ścigacza. Zdziwił się, że Madeleine go nie zauważyła, kiedy była tutaj w noc, kiedy uratował ją przed policją. Uśmiechnął się na samo wspomnienie szatynki. Potrząsnął głową, żeby wrócić do rzeczywistości i wyjechał z garażu. Kiwnął głową na trójkę towarzyszy, żeby ruszali. Sam trzymał się między nimi, żeby nie zgubić drogi.

            Przez cały czas myślał nad tym, czy dobrze robi. Przecież oni na pewno poradziliby sobie sami, a on może pogorszyć ich sytuację tym, że jest rozpoznawalny. Zacisnął na sekundę powieki, przypominając sobie, co obiecał Madeleine.

- Madeleine. – zaczął spokojnie, nie poruszając się nawet o milimetr. Davies przeszedł przyjemny prąd po kręgosłupie, kiedy usłyszała, jak wypowiada jej pełne imię. – Dobrze wiesz, że nie jestem w stanie ci tego zabronić. Zrobisz, jak będziesz uważała i ja musze to zaakceptować. – mruknął. Poczuł, jak Madi oplata go od tyłu. Jednak on musiał jeszcze coś powiedzieć. – Wiedz jednak, że jeżeli cokolwiek ci się stanie, to jako pierwszy znajde sukinsyna, który cokolwiek ci zrobił i własnoręcznie go zabiję. – zakończył.

            Wydawało mu się, że nigdy nie będzie musiał jej dotrzymywać, bo Davies wie, co robi, ale skoro już to powiedział, musi spełnić obietnicę. Nigdy nie zawiedzie Madi, nawet jeśli ona zapomniała o tym, co powiedział. Skręcił za chłopakami w obskurną ulicę. Jeszcze niedawno był tutaj z Zayn ‘em i miał nadzieję nigdy więcej nie wracać. Zatrzymał się, rozglądając dookoła. Nie miał pojęcia, po co przyjechali akurat w to miejsce, ale postanowił się nie odzywać i poczekać chwilę na odpowiedź. Zauważył, że tylko David schodzi z motoru i ściąga kas, poczym znika za jakimiś drzwiami. Sam również podniósł wizjer do góry i popatrzył na Gareth ‘a.

- My się jeszcze nie znamy. Jestem Allan. – powiedział jeden z ich trójki. Lou uśmiechnął się delikatnie, wyciągając w jego stronę otwartą dłoń.

- Louis. – odpowiedział.

- Lou, co cię tak naprawdę łączy z Madeleine? – zapytał po kilkusekundowej ciszy McColl. Dręczyło go to już od dłuższego czasu, więc musi się w końcu dowiedzieć prawdy. Tomlinson westchnął ciężko, spuszczając wzrok na kierownicę swojego motoru.

- Już sam nie wiem. Mam pewność co do tego, że zakochałem się w niej. Dzień, w którym pozwoliła mi uprawiać ze sobą seks jest najlepszym, jaki dotąd pamiętam. Gdybym tylko mógł, to zamieniłbym się z nią teraz na miejsca, żeby mogła robić to, co kocha. Jeszcze nigdy nie zależało mi aż tak bardzo na żadnej dziewczynie. Chciałbym, żeby była najszczęśliwszą dziewczyną na świecie nawet, jeśli nie moją. – czuł, że każde słowo było prawdziwe. Nie rozumiał, dlaczego miałby kłamać.

- Jest twoja. – powiedział Allan, obserwując jak zza drzwi wychodzi David. Wyraz jego twarzy nie mówił nic konkretnego.

- Gdzie są w Londynie jakieś stare magazyny? – zapytał, patrząc prosto na Lou.

            On jednak nic nie odpowiedział, tylko zasłonił oczy wizjerem i ruszył w miejsce, którego ten frajer nie miał prawa nawet odwiedzać. Zabrał tam Madeleine, bo wiedział, że i tak nikt tam nie uczęszcza. Miało to być ich odludzie, gdzie zawsze mogą pojechać bez strachu o to, że jakaś popaprana banda dziennikarzy ich dorwie. Teraz był wściekły. Nie zważając na niebezpieczeństwo dodał gazu, wymijając kolejne samochody. Dobrze wiedział, że jezdnia jest dość śliska po nocnym deszczu, ale nie mógł się przed tym powstrzymać. Włączył 

kierunkowskaz, skręcając w lewo.

(czcionka pochyła, to perspektywa Madeleine)

            Na środku pustego placu zauważył dwie sylwetki, które odwróciły wzrok w jego kierunku. Musieli usłyszeć warkot silnika. Louis nie zważając na to jednak zatrzymał pojazd i upewniając się, że reszta już parkuje za nim, podszedł do nich, ściągając po drodze kask i odrzucając go na bok. Usłyszał z tyłu, jak któryś z jego towarzyszy krzyczy „ten po prawej” i nie czekając na nic więcej rzucił się na wskazanego kolesia, powalając go na ziemię. Usiadł na jego miednicy, nogi układając po obu stronach jego ciała. Poczuł, jak ten drugi ciągnie go za ramiona, ale bardzo szybko zaprzestał tej czynności, najprawdopodobniej odciągnięty od niego siłą. Wymierzył pierwszy cios pięścią, prosto w twarz. Kostki trochę go zapiekły, ale nie zważał na to, oddając kolejne ciosy. Przewaga Louisa nie trwała długo ponieważ po chwili Daniells przewrócił go na plecy, uderzając w twarz. Poczuł ciepłą ciecz, spływającą po jego skroni.

            Z zamyślenia wyrwał ją rozdzierający ból głowy. Skrzywiła się, rozchylając lekko usta i siadając po turecku. Położyła po dwa palce na skroniach, kiedy zaczęło płynąć po nich coś ciepłego. Automatycznie przesunęła lewą dłoń przed oczy. Nie była w stanie pohamować pisku, widząc na nich swoją krew.

            Zaklął pod nosem, czując pieczenie lewej brwi. Zdawał sobie w pełni sprawę z tego, że jest rozcięta. Nie mógł teraz jednak nad tym myśleć, ponieważ jego przeciwnik podniósł się na równe nogi i z całej siły kopnął prosto w brzuch sprawiając, że Louis aż zwinął się z bólu.

            Jęknęła przeciągle, kładąc obie ręce na brzuchu. W jej oczach stanęły łzy i nie była w stanie poruszyć się nawet o kilka centymetrów, żeby nie odczuwać bólu. Nie rozumiała, co się dzieje. Kiedy nie była już w stanie utrzymać równowagi podparła się dłońmi o podłogę, na której już niemalże leżała.

            W ostatnim momencie podniósł się, unikając tym samym kolejnego ciosu. Splunął śliną, pomieszaną z krwią i obrzucił przeciwnika nienawistnym spojrzeniem. Ten uśmiechał się do niego tryumfująco, co tylko podniosło poziom adrenaliny w jego żyłach. Machnął na niego głową, żeby to on wykonał  kolejny ruch. Nie musiał długo czekać, a rzuciła się na niego z pięściami. Louis nie poruszając się prawie w cale złapał jego prawy nadgarstek i wygiął go na plecach do tyłu, obserwując grymas na twarzy.

            Zdziwiła się jeszcze bardziej, kiedy jej ciało opanowała dziwna chęć mordu. W dodatku skumulowała się ona na jednej osobie – Mark ‘u Daniells ‘ie. Owszem, chciała jego śmierci, ale zdążyła już zapomnieć o nim w całej tej pieprzonej nicości. Wzruszyła ramionami, już zupełnie nie rozumiejąc o co chodzi.

- Jeszcze raz się do niej zbliżysz, a nie przeżyjesz nawet minuty dłużej na tym świecie. – warknął, pchając go z całej siły, przez co z głośnym jękiem opadł z powrotem na ziemię. Nie zważając na nic zaczął kopać go po brzuchu i innych częściach ciała. Był jakby w amoku – nie kontrolował swoich nóg. Przestał słyszeć błagania chłopaka o to, żeby przeżył. Liczyło się tylko to, co zrobił Madeleine. 

            Usłyszała ostatnią groźbę. Mało tego! Miała pewność, że padła ona z ust Louisa. Nie zdążyła jednak nic o tym pomyśleć, ponieważ czuła, jak powieki stają się coraz cięższe, a ciało opada na podłogę. Umarła czy wraca do żywych?

            Z transu wyrwał go dopiero dźwięk telefonu. Obrzucił swoją ofiarę badawczym spojrzeniem, a kiedy stwierdził, że chłopak nie jest w stanie nawet się poruszyć odebrał połączenie, nawet nie patrząc na to, kto dzwoni.

~ Louis, oni nie mogą przywrócić jej pracy serca. – usłyszał płaczliwy głos Niall ‘a. Poczuł mocne ukłucie w klatce piersiowej. Nie czekając na nic więcej wsiadł na motor, wcześniej mówiąc chłopakom, że jedzie do szpitala. Odpalił maszynę i odjechał, żeby jak najszybciej znaleźć się przy Madeleine.