Epilogue: „Now is my time to be happy.”

Dwa lata później,

Londyn, 31.05.2016 roku

            Radość, jaką została przepełniona została każda komórka w ciele Madeleine była wręcz nie do opisania. Od samego rana czekała na ten moment. Za kilka minut miał rozpocząć się, pierwszy od czasu wypadku, nielegalny wyścig szatynki. Uśmiech, zakryty przez wizjer kasku, wydawał się powiększać z każdą chwilą. Motyle w brzuchu dwudziestojednolatki nie przestawały tańczyć, a adrenalina zaczęła krążyć w żyłach mniej więcej godzinę temu. Już nie pamięta, kiedy aż tak cieszyła się na jakiś wyścig.

            Przez ostatnie dwa lata zdążyła uporządkować wiele spraw życiowych, z którymi dotąd nie potrafiła sobie poradzić. Niedługo po odzyskaniu motoru Niall namówił ją do tego, żeby porozmawiała ze swoim ojcem. Na początku ze wszystkich sił starała się od tego wykręcić, ale w końcu i tak uległa namowom blondyna. Teraz tego nie żałuje, ponieważ potrafi normalnie porozmawiać zarówno ze swoim rodzicielem i przyrodnią matką. Natomiast, jeśli chodzi o Horan ‘a, no cóż … Jak w każdym rodzeństwie zdarzają im się kłótnie, ba! Czasami dochodziło nawet rękoczynów, ale godzenie się wychodzi im równie dobrze, jak wszczynanie sprzeczek.

            Zamrugała kilkakrotnie, powracając do rzeczywistości, kiedy tylko na środku stanęła prawie całkiem rozebrana blondynka. Przymrużyła oczy, starając się skupić tylko na tym, co za chwilę nastąpi. Dziewczyna podniosła ręce do góry, uśmiechając się kokieteryjnie to przeciwników Madeleine. Wszyscy obserwatorzy zaczęli głośno krzyczeć i dopingować swoich faworytów. Jednak największe natężenie decybeli było w momencie, gdy blondynka opuściła energicznie ręce w dół, dając tym samym znak, że wszystko się zaczęło.

            Davies wystartowała natychmiast, od razu zyskując prowadzenie. Pochyliła się bardziej do przodu, żeby stawiać mniejszy opór powietrzu i obserwując w tylnych lusterkach swoich rywali, zaczęła dodawać stopniowo gazu. Ominęła szerokim łukiem jakiegoś pijanego mężczyznę, który chyba nie mógł wybrać sobie odpowiedniejszego miejsca na spacer. Niestety, przez skupienie się na nie zrobieniu mu żadnej krzywdy spadła na drugą pozycję. Zaklęła pod nosem, wymyślając kilka niecenzuralnych wyzwisk pod adresem człowieka, przez którego to się stało. Przymrużyła oczy, podjeżdżając pod motor rywala. Musi dzisiaj wygrać, żeby pokazać wszystkim dookoła, ale przede wszystkim również sobie, że pomimo tak długiej przerwy, jaką miała, ona dalej jest najlepsza w tym, co kocha robić.

            Przygryzła dolną wargę, starając się możliwie jak najbardziej skupić. Dojrzała z daleka zakręt i to właśnie jego postanowiła wykorzystać, jako swoją przepustkę do zwycięstwa. Gładko w niego weszła, wymijając płynnym ruchem motor chłopaka i nie pozwalając mu zareagować, zasłaniając drogę swoją maszyną. Uśmiechnęła się wrednie, widząc miejsce, gdzie ma zawrócić. Odwróciła się na chwilę, żeby sprawdzić jak bardzo wysunęła się na prowadzenie. Pokręciła głową, stwierdzając że mogłoby być zdecydowanie lepiej, ale nie będzie narzekać. Zahamowała ostro, wyrzucając tylną oponę za siebie i podpierając się jedną nogą asfaltu, dzięki czemu stała w przeciwnym kierunku, niż kilka sekund wcześniej. Nie czekając na nic więcej znów przyspieszyła, pędząc teraz już tylko w kierunku mety.

            Uśmiechnęła się, słysząc coraz głośniejsze krzyki ludzi. Jej największy rywal w tym wyścigu złapał gumę gdzieś w połowie drogi powrotnej. I Madeleine naprawdę nie wiedziała, jak to się stało! W pewnym momencie do jej głowy wpadł genialny pomysł. Przecież jakoś musi pokazać wszystkim, że wróciła dawna ona. Dobrała odpowiednią dla siebie prędkość i znajdując się kilka metrów od mety wykonała wheelie*, przejeżdżając ją na tylnej oponie.

            Zatrzymała się kilka metrów od samochodu, na którym siedział Niall, a obok niego stali jego przyjaciele. Zeszła z motoru, zdjęła kask i od razu rzuciła się w ramiona Louisa. Chłopak natychmiast odwzajemnił uścisk, całując ją we włosy. Przez te całe dwa lata byli ze sobą i starali się nie odstępować na krok. Wspierali, pomagali, rozśmieszali … Po prostu kochali. Przyjaciele Madeleine z Mullingar również przyjeżdżali do niej, do Londynu. Szczególnie wtedy, kiedy One Direction jechało w trasę. Stwierdzali, że muszą jej pilnować, żeby nie zrobiła żadnego głupstwa.

            Jeżeli chodzi o studia, to jak na razie jest najlepszą uczennicą na swoim wydziale. Ale nie trudno się dziwić, skoro fachu uczył ją Allan, który niedawno przejął cały zakład mechaniczny od swojego ojca, który przeszedł na emeryturę. Przyjaciel zapewnił ją, że jak tylko będzie chciała, to zatrudni ją u siebie bez najmniejszego problemu. Jednak ona nie chce na razie wyjeżdżać z Anglii. Coś w środku podpowiada Madi, że to tutaj właśnie jest jej miejsce. Miejsce do bycia szczęśliwą. 

*wheelie - jazda na tylnej oponie